افسوس کارگردان جشن سربرون در پی درگذشت کریم اکبری مبارکه - وبلاگ عینک من

به گزارش وبلاگ عینک من، تهران (پانا) - مجتبی راعی کارگردان سینمای ایران چند روز بعد از درگذشت کریم اکبری مبارکه بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون با انتشار یادداشتی از ویژگی های اخلاقی و هنری این هنرمند فقید کشورمان سخن گفت.

مجتبی راعی نویسنده و کارگردان سریال جشن سربرون در سوگ از دست دادن زنده یاد کریم اکبری مبارکه بازیگر بااخلاق و پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون یادداشتی نوشت.

در یادداشت راعی آمده است:

به نام خدای زیبا آفرین

در شرایط سختی هستم و نوشتن درباره دوستی که دیر پیدایش نموده و امید داشتم اگر روزگار بگذارد کارها با او بکنم، بسیار سخت است.

جشن سربرون در شرایطی سخت آغاز شد. فرصت روخوانی و تحلیل متن نداشتیم. به همین لحاظ اولین روز کاری کریم اکبری مبارکه با بنده، مصادف شد با اجرای مشکل ترین سکانس شخصیتی بنام آسدمحمد! من نگران بودم. به دستیارم گفتم ای کاش شرایط ما به نحوی بود که با ایشان با صحنه های ساده تر آغاز می کردیم و بعد از جا افتادن به این سکانس کلیدی می رسیدیم! امیدی ندارم این سکانس آنچنان که باید در بیاید. وقتی آغاز به اجرا کردیم با هر پلان شگفت زده به او نگاه می کردم و البته بازیگر این نوع نگاه را از کارگردانش تشخیص می دهد. اما ایشان طوری رفتار می کرد که گویی کاری بسیار معمولی انجام می دهد.

موقع نهار به او گفتم ادبیات دیالوگ های فیلم تاریخی با ادبیات روزمره تفاوت زیادی دارد ولی شما علاوه بر این که کاملا حفظ نموده بودید طوری ادا می کردید که گویی گویش معمولی خود شماست. از طرفی اجرای شما از نقش نسبت به آنچه نوشته شده بود و حتی نسبت به آنچه که من برای شما شرح دادم، عمیق تر بود! جوابی که داد او را در چشم و دل من عظیم کرد. او گفت این که وظیفه یک بازیگر است! به او گفتم من شما را پیدا کردم دیگر دست از سرتان برنمی دارم؛ با شرم گفت البته اگر این سکانس خوب شده به خاطر محمود پاک نیت و فرخ نعمتی هم بوده، این ها در مقابل من سنگ تمام گذاشتند.

شیفته نگاهش می کردم و با خودم می گفتم چرا نباید در این مملکت فیلمنامه هایی با شخصیت های پیچیده نوشته گردد که چنین بازیگرانی با این مرز از توانایی فرصت بیکاری نداشته باشد. نقش هایی که مردم ایران ببینند، لذت ببرند و تحسین شان نمایند!

عظیم بودن، شریف بودن و حرفه ای بودن چنان برایش طبیعی بود که احتیاج به هیچ گونه جلوه فروشی احساس نمی کرد. سکوتی ناشی از استغنا و نگاهی پر از محبت همراه همیشگی صورتش بود.

جناب مبارکه بازیگر نجیبی بود. نقش را به خوبی مطالعه و سعی می کرد تصویر ذهن کارگردان را دریابد. بعد با کوله.باری از تجربه در عین بی ادعایی سنگ تمام می گذاشت! زیاده طلبی نمی کرد که معنای ضمنی آن این است که از نقش مقابل کم کن و به این نقش اضافه کن!

او نمی گفت که باید من بدرخشم اگر چه کل کار خراب گردد! برایش بدیهی بود که نقش باید بدرخشد. بازیگران می دانند که من چه می گویم و او بر چه میلی غلبه می کرد. خدا رحمتش کند با اجرای نقش آسدمحمد به سریال ما اضافه نمود! او در اوج توانایی رفت. کمبود بازیگرانی با این اوصاف به سادگی بر طرف نمی گردد.

با خودم فکر می کنم از آنجا که خاندان پیامبر روش شان بخشندگی است و زیر بار منت هیچ کس نمی مانند قطعا قبل از اینکه به ذهن کریم اکبری مبارکه، بگذرد که من زحمتی که برای اجرای ابن ملجم کشیدم امید دارم حضرت علی علیه السلام بگوید باید بدیدار ابن ملجم بروم، حقی به گردن ما دارد!