یادداشتی درباره درخونگاه: تجربه ای دیگر از امین حیایی - وبلاگ عینک من

به گزارش وبلاگ عینک من، آنچه که در نگاه اول نظر من را به فیلم درخونگاه جلب کرد، تیتراژ ابتدایی فیلم بود. اول اینکه تقدیم شدن فیلم به مسعود کیمیایی که مثل فیلم قبلی کارگردان خبر از فیلمی می دهد که رنگ و بوی سینمای کیمیایی دارد و دوم موسیقی فیلم، که موسیقی هم حال و هوای فیلم های دهه شصت و هفتاد سینمای ایران و ویژه تر سینمای کیمیایی دارد؛ موسیقی که در طول فیلم هم زیاد می شنویم و حجم موسیقی در فیلم به عقیده من زیاد بود. قهرمان فیلم شخصیتی به نام رضا است که بعد از هشت سال زندگی در ژاپن و کار در آنجا، به ایران برمی شود و فیلم روایتگر اتفاقات بعد از بازگشت رضا به ایران است.

فیلم روایت باحوصله ای دارد، حرکت دوربین هم به این روایت باحوصله یاری می نماید. کاراکتر رضا که فردی عاشق خانواده است و خانواده دوستی محوری ترین موضوع برای اوست، به خوبی شکل گرفته است و خوب در آمده. روایت موازی کوشش رضا برای به قول خودش پادشاهی کردن و کشمکش مادر و خواهر رضا از وقتی که او برگشته است، خوب نشان داده شد. فیلم خوب پیش می رود خصوصا سکانس آشنایی امیر با شهرزاد که یادآور رابطه کاوه و رعنا در ساخته قبلی اسعدی یعنی جیب بر خیابان جنوبی است تا جایی که رضا با دوستش در تیمارستان دیدار می نماید. از آنجا حفره های فیلمنامه شکل می گیرد و بیشتر و بیشتر می گردد؛ اینکه به چه علت رضا و دوستش سال ها پیش داشتند فرار می کردند و امیر دوستش را رها نموده است و به چه علت دوست امیر داخل تیمارستان است، بیان نمی گردد و بعد از سکانس معاشقه شهرزاد با دوست امیر، که حتی یک دیالوگ هم نداشت و به نظرم خوب درآمده بود، دیگر خبری از دوست امیر نیست جز یک گردنبند که به امیر داد.

از مسائل دیگر فیلمنامه می توان به نوع رابطه امیر با پدرش اشاره نمود که جز صحنه های اول فیلم که سوغاتی برای پدرش آورده است از نوع رفتار و بیانش نشان می دهد دل خوشی از پدر ندارد که می توانم به سکانس رویارویی رضا با پدرش در خانه لاجوردی اشاره کنم و دوباره علت این سر سنگینی امیر با پدرش بیان نمی گردد و شخصیت پدر خوب پردازش نشده است و در جاهایی ادبیات پدر با سطح سواد او هماهنگی ندارد و شخصیت پدر و شخصیت لاجوردی، که خیلی کم از او می دانیم، در درخونگاه از ضعیف ترین شخصیت پردازی هاست که به فیلم لطمه زده است. در خصوص یک سوم پایانی فیلم هم باید بگویم که نتیجه روایت بد در میانه فیلم، باعث شد یک سوم پایانی شبیه یک فاجعه باشد.

البته به جز سکانس تعقیب و گریز لاجوردی و امیر که خوب درآمده. امیر مانند شخصیت های فیلم های کیمیایی است (مثل رضا در ردپای گرگ یا امیر علی در اعتراض) که دل زده از جامعه و زخم خورده است با این تفاوت که زخم را از خانواده خود خورده است. خانواده ای که مفهوم والایی در فیلم کیمیایی داشت اما اینجا به شکل دیگری نمایش داده می گردد، حتی ما در این فیلم می بینیم که رضایی که عاشقانه از مادر بزرگش نگهداری می کرد موقع رفتن از خانه حتی ذره ای به او توجه نکرد.

در خصوص سکانس پایانی فیلم هم نمی دانم چه بگویم، پایانی پر از ابهام و گنگی در حالی که می توانست با یک میزانسن درست تر و دقیق تر، پایانی با شکوه برای یک فیلم متوسط باشد. درخونگاه از تغییر در ضرباهنگ بیان روایت ضربه می خورد؛ درحالی که روایت به آرامی و خوبی بیان می گردد یک دفعه با حضور پدر ضرباهنگ تند می گردد و مخاطب با اطلاعات زیادی روبه رو می گردد که فقط از زبان شخصیت ها بیان می گردد و این اطلاعات ضد و نقیض و متفاوت است که یک نمونه اش در دیالوگ ها بیان می گردد از زبان مادر که پدر با خرید قوری پول ها را خرج نموده. در جاهای دیگری دلایل دیگری گفته می گردد از جمله عیاشی، خرید گاوداری و ربا.

در خصوص نکات روشن و مثبت فیلم علاوه بر فیلمبرداری، نورپردازی و طراحی صحنه خوب، به انتخاب نام فیلم و متناسب بودن آن با جغرافیا و آدم ها که ما در فیلم قاب های زیادی از محله در خونگاه و آدم هایش می بینیم و کارگردان در ایجاد فضا و روح به جغرافیایی که در آن کاراکترها زندگی می نمایند، پیروز عمل می نماید و به نظرم مهمترین شاخصه مثبت فیلم، بازی خوب بازیگران خصوصا امین حیایی و مهراوه شریفی نیا بود و امین حیایی نشان داد که همچنان در حال تجربه کردن در راه جدیدی است که در بازیگری پیش گرفته.